Zapach Ciemności - Rozdział 5

Dłonie rzeźbiarza zsunęły się zupełnie z twarzy Lamberta i opadając na łóżko, przesunęły się niechcący po koszuli mężczyzny. Uczucie poznawania świata dotykiem było fascynujące i takie inne. Było mu mało ale czy mógł teraz prosić o więcej? Lambert tak dużo już mu pomógł.

Perfumiarz zagryzł wargi, by nie spłoszyć rzeźbiarza kolejnym jękiem. Dłonie zacisnął w pięści i odetchnął głęboko.

- Nie powinieneś płakać. J... jesteś zbyt ładny, żeby płakać - Odważył się. Naprawdę się odważył to powiedzieć!

Crispin otworzył usta by zaprzeczyć ale zamknął je szybko, zgrzytając zębami. Nigdy nie uważał się za ładnego a jedyna osoba, która tak o nim powiedziała była jego przyjaciółką z dzieciństwa.

- Przepraszam. Nie płaczę zwykle tyle co teraz. Nie potrafię jakoś nad sobą zapanować. To straszne... - jęknął, zaciskając nieświadomie dłonie na kocu. Musiał się uspokoić. Po prostu musiał.

Bez słowa nagany, Lambert po prostu go przytulił. Tak po przyjacielsku, bez podtekstów, bez żadnych zbereźności. Zapach mięty i cytryny najsilniejszy był tuż za uchem mężczyzny, ale w zasadzie to on cały był chodzącą perfumerią. I to jaką ładną. Taką do chrupania i rokoszowania się tym... Rzeźbiarz przylgnął do Lamberta jak dziecko, które skaleczyło się i szuka pocieszenia u rodziców. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz szlochu a ręce objęły tors perfumiarza i przytuliły go do niego. Zapach zniewalał. Był tak niesamowicie ujmujący, że zapominało się o wszystkich innych dookoła.

- Dziękuję... - Szept, tłumiony przez lnianą koszulę Lamberta rozległ się pośród szelestu ich oddechów.

Perfumiarz nie odzywał się nadal. Przytulał do siebie chorego i pozwalał się przytulać, oddychając przy tym niespokojnie. Przygryzł dolną wargę aż do krwi, którą zaraz wessał, coby nie kapało przypadkiem na Crispina. Zapatrzył się w sufit, jakby było w nim coś niesamowicie interesującego, a przecież był tylko poplamioną, białą ścianą.

Rzeźbiarz mógłby tak trwać i trwać. Jednak wiedział, że jest chyba środek nocy i jego wybawiciel ma prawo czuć się zmęczony po całym dniu opieki nad nim. Pogładził lambertowe plecy, kodując w pamięci iż pod koszulą odznaczają się wyraźnie mięśnie. Sylwetka mężczyzny musiała być równie piękna co twarz. Odsunął się od perfumiarza, czując jak policzki mu prawie płoną i opuściwszy głowę w dół, zaczął szukać dłońmi na posłaniu bandaża.

- Ja zawiążę - Struny głosowe Lambert miał tak ściśnięte z jakiegoś nieznanego sobie powodu, że jego głos zabrzmiał prawie tak, jakby zaraz miał dostać potężnego ataku kaszlu, wypluć płuca i mówić dalej. 

On widział gdzie leży opatrunek.Wziął bandaż z posłania, niechcący dotykając przy tym ręki Crispina i zaczął go zawiązywać na jego głowie. Maścią miał smarować raz dziennie, a już dzisiaj to zrobił, toteż nie musiał drugi raz.

- Czy ja ci się zdołam kiedykolwiek odwdzięczyć? 

Zdane głośno pytanie, które właściwie miało pozostać niewypowiedziane przez Crispina sprawiło że zadrżał. Czuł się dziwnie w obecności Lamberta. Czuł, że jest mu winien wdzięczność za życie ale to nie było jedyne uczucie jakie w nim szalało. Nie potrafił jednak określić czemu jest mu tak nieswojo. Zrzucił wszystko na karb swojego świeżego kalectwa. Tylko dlaczego wyswobadzając się z objęć perfumiarza poczuł się tak bardzo samotny?

- Nie musisz - mruknął cicho Lambert. 

Poczuł się nieswojo, będąc tak blisko ust Crispina swoimi ustami, ale jakoś musiał ten bandaż zawiązać, a tak było najłatwiej, tj. nie być daleko. Znieruchomiał na moment, ale zaraz znowu podjął przerwane zajęcie.

Na twarzy Crispina zatańczył oddech mężczyzny. Gorący i delikatny. Serce stanęło mu w miejscu a ręce... cholerne ręce, żyły swoim życiem! Zanim zdołał się zorientować co robi, objął Lamberta w pasie i ponownie przytulił się do niego z utęsknieniem. Niestety, reakcja perfumiarza była inna niż ta, jaką chciałby otrzymać. Mężczyzna znieruchomiał. Każdy jego mięsień napiął się w bezruchu. Zupełnie jakby Crispin zrobił mu coś złego. Taka reakcja Lamberta wystarczyła choremu za wszystkie słowa świata jakie mógł teraz usłyszeć. Momentalnie zabrał ręce i odsunął się od perfumiarza zmieszany.

- Przepraszam - mruknął bardzo cicho, po czym zsunął nogi na podłogę by stanąć przy łóżku.

- N-nie! To tylko... no... zaskoczyłeś mnie? - Jakoś musiał się wytłumaczyć ze swojego skrywanego głęboko strachu przed ludźmi, nie mówiąc już o gwałtownych gestach wykonywanych w jego stronę. - O... i gdzie idziesz?

- No wiesz... - Uśmiechnął się nieśmiało, przytrzymując łóżka, gdyż zachwiał się lekko, kiedy stanął na wyprostowanych nogach. - Jestem człowiekiem i skoro przez cały dzień poicie mnie i karmicie... - Wzruszył beztrosko ramionami. - Chciałbym pójść do toalety i może wykąpać się... Jeśli to nie problem.

- Och - Lambert poderwał się z łóżka i zaraz przytrzymał mężczyznę za ramię. Delikatnie. - Zaprowadzę cię i... pomóc ci w czymś? - Cóż, raczej ciężko się myć, nie wiedząc gdzie co stoi czy nawet jak bardzo jest się brudnym, prawda? - Zaraz poproszę Cyzia żeby zagotował wody.

- Myślę, że w toalecie dam sobie rade sam, Lambert ale jeśli chodzi kąpiel... - Nie skończył. Wiedział, że perfumiarz jest na tyle rozsądny i inteligentny, że doskonale zrozumiał nawet takie niedopowiedziane obawy. - O ile nie masz nic przeciw temu. Bo jeśli ci to przeszkadza, po prostu pokaż mi co, gdzie i jak a ja postaram się dać sobie radę.

- Pomogę. 

Perfumiarz zaprowadził więc chorego do toalety, powiedział gdzie co jest i zaraz pobiegł do Cyzia przekazać mu polecenia dotyczące kąpieli dla Crispina. Kąpieli w kuchni, bo tam było najcieplej, wszak ciągle się coś gotowało czy piekło. I piec był.

- Jasna cholera! 

Warknięcie rzeźbiarza rozległo się na korytarzu gdy, potykając się o coś, czego przecież nie był w stanie zobaczyć i uderzając piszczelem o jakiś kant, starał się wyjść z toalety. Droga do odzyskania pewności siebie i powrót do życia zdawał się Crispinowi tak bardzo odległy, że aż nie do osiągnięcia. Macając ściany zdołał opuścić wychodek i miał szczerą nadzieję, że Lambert nie zniknął mu jednak nigdzie. I dokładnie w chwili gdy o tym pomyślał, ktoś złapał go za rękę, aby już w nic więcej nie uderzył.

- Musisz uważać. Kąpiel będzie gotowa za jakieś pół godziny. Cyziu już gotuje wodę - Sympatia z jaką perfumiarz mówił o młodym czeladniku była aż nazbyt słyszalna w jego głosie.

- Ech, to potrwa. Długo pewnie będę się uczył jak żyć - Przysunął się do Lamberta jak najbliżej i wsłuchał w odgłosy domu, podczas wędrówki ponownie do pokoju lub gdziekolwiek go mężczyzna prowadził. -  Sympatyczny ten twój chłopak. Aż nie da się przy nim być smutnym, tyle w nim energii i wesołości.

- Też prawda. Klienci bardzo go lubią. 

Prowadził go do kuchni, co było czuć, bo z każdym krokiem powietrze było cieplejsze, wszak kucharskie królestwo było coraz bliżej.

- Aaaa, pan Crispin, dobry wieczór! - Cóż, czeladnik naprawdę był pełen życia. Wlał do bali kolejny garnek ciepłej wody. - Jak się pan czuje? Lepiej?

Crispin odwrócił głowę w stronę głosu chłopaka i uśmiechnął się radośnie.

- Lepiej, lepiej...- powiedział wesoło a ciszej dorzucił 'nie gadać' ale to skierowane było tylko i wyłącznie do niego samego. - Wiesz młody, ty i twój pan jesteście chyba najlepszym co mogło mnie w życiu spotkać. - Poczuł ciepło, wilgoć, zapach kuchni przesiąknięty przyprawami i aromatem potraw. Poczuł się jak w kuchni matki i zrobiło mu się tak dobrze, błogo, swojsko. - Jak tylko wrócę do zdrowia nieba wam przychylę.

Chłopak pokręcił głową z rozbawieniem, wlewając do wanny ostatnie dwa garnki wody i ruszył do drzwi. 

- Miłej kąpieli i dobranoc, psze pana. 

Po chwili Crispin był już tylko z Lambertem, który posadził go na krześle.

- Teraz... rozbiorę Cię, dobrze? - Musiał zapytać. Musiał i już, mimo że widział go już niemal nagiego. Ach, no tak. Po pierwszej wizycie uzdrowiciela założył mu prowizoryczną piżamę, bo mimo wszystko nocami było chłodno.

- Oczywiście. 

Jasne, że rzeźbiarz wolałby zrobić to samodzielnie. Ale wiedział, że bez pomocy Lamberta za chwilę wyląduje na podłodze albo co gorsze, wpadnie do wanny i się utopi. Sięgnął jednak do rękawów koszuli i próbował jakoś sam uwolnić się z odzienia by pomóc perfumiarzowi.

- Poczekaj, haftki są. 

Lambert burknął pod nosem, rozsupłując rzeczone haftki i dopiero wtedy ściągając z mężczyzny koszulę. Nieświadomie przesunął palcem po jego ramieniu. Dopiero teraz miał okazję skupić się na podziwianiu, a nie na rozglądaniu się za ranami na ciele Crispina.

Chory jęknął, uświadamiając sobie, że nie wszystkie koszule wkłada się przez głowę. Zrezygnowany stwierdził, iż naukę ubierania i rozbierania się zacznie od zaraz. Postanowił wstać z krzesła lecz szybko wybił to sobie z głowy, gdy na jego ciele pojawiła się gęsia skórka spowodowana dotykiem dłoni Lamberta. Skup się! Warknął na siebie w myślach. Do jego uszu dobiegło chrząkniecie. To Lambert zareagował tak, zerkając na haftki w spodniach. Crispin nie wiedział o tym. słyszał jedynie odgłos. Az wstrzymał oddech w przeświadczeniu, że zrobił coś nie tak. 

Perfumiarz również wstrzymał oddech. Ciężko było mu sięgnąć do tych właśnie haftek. Skoro zaoferował pomoc, to pomoże, ale stwierdził że dużo łatwiej było rozbierać Crispina, kiedy był on nieprzytomny. Rumieniąc się po czubki uszu, sięgnął palcami do prowizorycznego rozporka.

- Poczekaj - Rzeźbiarz złapał niezdarnie Lamberta za ręce. - Zdejmę.

Czuł się nieswojo, kiedy Lambert go rozbierał więc podejrzewał, że i tamten nie czyje się w tej sytuacji jak ryba w wodzie. Nie wspominając już o tym, że jego ciało wcale nie chciało się zachowywać jak dobrze wychowane ciało, trzymające swoje emocje na wodzy.

Perfumiarz zabrał więc ręce i schował je za plecami, dodatkowo nawet odwracając głowę w bok, chociaż nie mógł się powstrzymać przed zerknięciem raz czy dwa na Crispina. Kiedy ten uporał się ze spodniami, pomógł mu wstać. W końcu trzeba "wyjść" z nogawek... no i jeszcze bielizna.

Crispin dziękował opatrzności za Lamberta. Gdyby nie on zapewne spodnie spowodowałyby niemałe obrażenia na jego ciele, skutecznie zaplątując mu się dookoła nóg. No i tak, bielizna. W końcu trzeba było się jej tez pozbyć. Zsunął z siebie pantalony i, przytrzymując się Lamberta, wyplątał się i z nich. Jakiż on się czuł teraz nagi! No ale przecież stał właśnie nago, w obcej kuchni, przed obcym mężczyzną, który notabene, wzbudzał w nim dziwnie sprzeczne emocje.

Na szczęście chory nie widział reakcji swego opiekuna. Perfumiarz otworzył usta, zamknął je, po czym znowu otworzył, znowu zamknął i... Odwrócił głowę na tyle, na ile mógł, żeby bezpiecznie pomóc wejść Crispinowi do wanny.

- Uważaj, ciepła - mruknął cicho, zachrypniętym głosem. Skoro jego ciało reagowało aż tak na widok nagiego rzeźbiarza, to co dopiero jak będzie pomagał mu się kąpać. Nie, wolał nie myśleć. Potrząsnął głową.

- Dobra jest.

Co prawda poprowadzony przez Lamberta do wanny, wszedł ostrożnie do wody i syknął, kiedy jego poranione ciało zetknęło się z gorącą wodą, ale przecież nie byłby w stanie nie syknąć. Świeże rany i gorąca woda? Nikt nie pozostałby bez reakcji. Uśmiechnął się i usiadł w wodzie, łapiąc się za krawędzie wanny. Było mu niewymownie dobrze więc oparł się plecami o ściankę balii, półleżąc z błogim uśmiechem na twarzy.Tak, tego potrzebował.

- Ja... uhm - zakłopotany perfumiarz podrapał się po głowie. Nie wiedział, czy pozwolić mężczyźnie poleżeć teraz czy później, jak już się wymyje. - T-t... - potrząsnął głową. Dolał do wody odrobinę olejku lawendowego, bo tak ładniej pachniało. 

Lawendowa woń rozniosła się po całej kuchni i otuliła mężczyzn przyjemnie.

- Tak? - mruknął chory, wyciągając dłoń w stronę Lamberta. Najwyraźniej mężczyzna chciał coś powiedzieć lub zrobić. - Pięknie to pachnie. Lawenda, prawda?

- Tak. I odrobina nuty różanej - Padła cicha odpowiedź, podczas gdy Lambert sięgnął po mydło. I prawie przyłożył już namydlone ręce co pleców Crispina, kiedy się zawahał. - P... pomóc ci się umyć czy...

- Jeśli możesz - nie, żeby rzeźbiarz nie potrafił sam się umyć. Był jednak tak obolały, że wykręcanie się na wszystkie strony i próba dosięgnięcia do każdego zakamarka ciała, skończyłaby się niemożnością wyjścia z wanny. - Chociaż trochę.

- J... jasne. 

Jak tak dalej pójdzie, to niedługo Lambert zacznie się jąkać. Ale zaczął myć plecy chorego, czując jak płonie na policzkach. Czerwień paliła go tak, że obawiał się iż zostanie mu na nich już do końca życia. Delikatnymi, okrężnymi ruchami, cierpliwie mydlił plecy mężczyzny.

Crispin pochylił się do przodu, podkurczając nogi i obejmując je rękoma. Nie czuł się zbyt komfortowo w tej sytuacji, lecz nie mógł nic na to poradzić. Dawno nikt nie mył mu pleców. Dawno nie czuł, że ktoś aż tak się nim opiekuje, bo i dawno nie był na tyle chory. Kiedy uznał, że Lambert skończył mycie jego pleców, wyciągnął dłoń w stronę perfumiarza.

- Mogę? - zapytał dość słabym i zachrypniętym z przejęcia głosem. - Z resztą powinienem jakoś sobie poradzić.

Lambert nie ufał własnemu głosowi, więc się nie odezwał. Podał mężczyźnie mydło i odwrócił głowę. Powinien mu umyć włosy, ale rany były zbyt świeże, toteż nie proponował.

Choremu całkiem znośnie szło mycie. Żeby tylko to dziadowskie mydło nie było aż tak śliskie. Kiedy wyleciało mu z dłoni do wody, odszukał je sprawnie, ale kiedy kończył mycie wyciągniętej w górę nogi i mydło poleciało na podłogę... To było już ponad jego siły i możliwości.

- Całkiem nieźle ci idzie - Perfumiarz nosił to po tym, że mężczyzna nie prosi o pomoc, bo przecież nie patrzył...

Kiedy jednak usłyszał odgłos upadającego mydła, spojrzał na mężczyznę, a potem odszukał wzrokiem kostkę. Mydło spadło, co? Cóż za banalna sytuacja, tylko gdyby rzeźbiarz nie był chory. Jednakże grzecznie podał mu mydło z powrotem do ręki.

- Wiesz, żyje w tym ciele ponad ćwierć wieku wiec potrafię odnaleźć swoje kończyny - mruknął chory.

Uśmiechnął się i zabrał za kończenia toalety. Poszło sprawnie, choć miał dziwne wrażenie, że jest pod stałą obserwacją. Skąd miał wiedzieć, że perfumiarz nie patrzy? Przecież go nie widział a jego zmysły dopiero zaczynały się uczyć zastępować mu wzrok. Kiedy skończył, chwycił się brzegu wanny i wstał niepewnie.

- Pomożesz? - zapytał.

- Tak. Tak! - Lambert poderwał się z krzesła i od razu chwycił mężczyznę za przedramię.- Uważaj tylko - powiedział cicho. Całe szczęście, że pościelił te szmaty na podłodze.

- Mmm... - mruknął, skupiając się na ostrożnym stawianiu nóg i uważając by nie zaczepić nimi o brzeg wanny. - Czuję się jak ostatnia łamaga. To takie denerwujące, prosić o pomoc w najprostszych sytuacjach.

- Nauczysz się przecież od nowa.

Perfumiarz podał choremu coś ręcznikopodobnego, kiedy już go posadził na krześle. Odwrócił się plecami. Mimo wszystko mężczyźnie należała się odrobina prywatności.

- Podasz mi odzienie? Nie wiem gdzie jest - jęknął Chrispin gdy tylko otarł ciało niemal do sucha i okrył biodra. 

Był wdzięczny za dobroć Lamberta. Niesamowicie wdzięczny. Ale czuł się taki nijaki. Poczuł jak opiekun wsunął mu w ręce dół ubrania. Bieliznę i spodnie od piżamy. Nie zdawał sobie nawet sprawy jak bardzo Lambert był rad, że się zakrył. Bo gdyby mógł go jeszcze raz obejrzeć tak dokładnie, to chyba by zemdlał.

Uśmiechnął się bez słowa i z ogromną ostrożnością naciągnął na siebie podane mu rzeczy. Od razu poczuł się swobodniej. Jednak obnażanie się przed obcym nie było jego ulubionym zajęciem.

- Wiesz co? Jeśli chcesz mnie tu zatrzymać jeszcze jakiś czas, powinienem chyba nauczyć się

rozkładu tego domu. Oprowadzisz mnie jutro? - zapytał nieśmiało.

- Jeśli chcesz - mruknął Lambert cicho. Nie lubił gdy ktoś obcy chodzi po jego domu. 

No tak. Nie ma to jak powiedzieć coś niezbyt na miejscu. Ucho chorego wyłapało w głosie mężczyzny dziwną nutę więc nie chciał kontynuować rozmowy o zwiedzaniu. Może jutro. Naciągnął na siebie koszulę, którą podał mu perfumiarz i zajął się walką z haftkami. Ale czy aby na pewno prosto je zapinał? Widać nie, skoro Lambert delikatnie odsunął jego ręce i sam zajął się zapinaniem. Przez krotka chwile rude włosy dotykały nagiego torsu mężczyzny. Tak, pamiętał, że są rude. Poczuł łaskotanie i uśmiechnął się nieznacznie. Oczywiście bez protestów pozwolił na zapięcie mu koszuli, chłonąc przy okazji nieziemski aromat ciała mężczyzny. Przyjemnie było czuć zapach i dotyk Lamberta. Az dziw, że do tej chwili potrafił bez tego istnieć.

- Pięknie pachniesz. Zresztą cały twój dom przesycony jest zapachami. Kiedyś pewnie nie zwróciłbym na to uwagi - Słowa były wypowiedziane bardzo cicho i ze swego rodzaju namaszczeniem. 

- Dziękuje - powiedział rudowłosy cicho, kończąc zapinanie koszuli. - Ty też bardzo ładnie pachniesz. 

Usłyszeć taki komplement od perfumiarza to nie lada zaszczyt mimo wszystko.

- Doprawdy? - uśmiech chorego poszerzył się a dłonie odszukały ramion Lamberta, przesuwając się najpierw po jego rękach. - To tylko i wyłącznie twoja zasługa. Wszak to twoich pachnideł dolałeś mi do kąpieli.

- Nie mówiłem o pachnidłach - Przecież mu nie powie, że gdyby nie pachniał ładnie, to nie wziąłby go do domu. Wpatrzył się w usta mężczyzny. Tak, Lambert był nieco niższy od Crispina.

- Ach... - chory poczuł jak zalewa go fala zawstydzenia. Kto jak kto ale perfumiarz musi mieć niezwykle wyczulone powonienie. Z ciekawości a może z chęci powtórzenia tej czarownej chwili gdy pierwszy raz "zobaczył" twarz Lamberta, przesunął prawą dłoń na pliczek mężczyzny. - Chyba powinniśmy iść spać, nie sądzisz? - Dopiero gdy wypowiedział to zdanie na głos, uderzyło go jak dziwnie mogło ono zabrzmieć. A wcale nie miało tak wyjść.

- J... Ja... - zaczął rudowłosy cicho, nie bardzo wiedząc co chce powiedzieć. - O-odprowadzę Cię. 

Crispin zabrał błyskawicznie ręce z ramienia i policzka perfumiarza. Czuł, że popełnił gafę. Kolejną. Wiedział to doskonale. Ciekawe ile jeszcze razy wywoła u swego opiekuna zakłopotanie przez swoje gapiostwo. Nigdy nie był grzecznym, siedzącym w domu człowiekiem. Owszem, dużo pracował ale i przyjaciół miał wielu więc lubił się bawić. Był więc przeciwieństwem Lamberta, wszak ten wolał spędzać wolny czas, o ile go miał, w samotności. Ale nie wiedział o tym.

- Zaprowadzę cię.

Perfumiarz złapał chorego za rękę. Szedł powoli, żeby mężczyzna mógł przyswoić nowe otoczenie. Crispin szedł w milczeniu. Dłoń Lamberta w jego dłoni sprawiła mu niespodziewaną przyjemność. Drugą rękę wyciągnął przed siebie i poruszał nią na boki w obawie przed jakąś przeszkodą i z chęci poznania otoczenia. Oczywiście uszu też nadstawiał, by wyłapać dźwięki domu. A wchodząc do pomieszczenia w którym spał, poczuł niemałe zaskoczenie jak znajomy wyczuł tu zapach. Mieszanka perfum Lamberta i

ziołowego aromatu maści i mikstur uzdrowiciela.

Rudowłosy uśmiechnął się, widząc na twarzy mężczyzny grymas zadowolenia. Zastanawiał się czy stojący obok chory czuje się tak samo przyjemnie jak on.

- Nie jesteś głodny? - zapytał, zamykając za nimi drzwi.

- Nie, chyba nie, chociaż... 

Kąpiel zawsze powoduje, że człowiek ma chęć na niewielka przekąskę. Jednak Crispin zdawał sobie sprawę z tego jak późno musi już być i nie chciał kłopotać perfumiarza. Przecież on pracował cały dzień. Nawet, kiedy chory spał.

- Dobrze - Lambert posadził chorego na łóżku i poprawił mu poduszkę. Sam usiadł obok na krześle.

- Nie jesteś zmęczony? - zapytał rzeźbiarz, wsuwając się pod koc i szukając dłońmi poduszki. 

- Nie - Był zmęczony. Był cholernie zmęczony, ale trzymał się. Musiał.

W pewnej chwili dłoń Crispina natknęła się na figurkę Layli i na jego twarzy pojawił się dziwny grymas. Cieszył się, że ją ma ale równocześnie była ona łącznikiem między tym co jest a co było. Zacisnął palce na figurce lecz zaraz położył ją na poduszce jakby sam nie wiedział co z nią zrobić. Siedział na łóżku i słuchał opiekuna, odwracając głowę w jego stronę.

- Masz zdrowie - mruknął chory, układając się na poduszce z twarzą skierowaną w stronę Lamberta, więc na boku i uśmiechnął się nieznacznie. - Idź spać - powiedział spokojnie. - Dość się dziś narobiłeś.

- Nie - Potrafił być stanowczy.Czuł jak oczy mu się zamykają, ale usilnie starał się trzymać je otwarte.

- Jak wolisz. Ale ja... 

Ziewnięcie na miarę smoka przerwało wypowiedź Crispina. Przytulił głowę do poduszki i czuł jak odpływa. Może kiedy zaśnie, Lambert zdecyduje się jednak na odpoczynek...